Vechtscheiding hindert jeugdzorg

In het NRC van vandaag staat een artikel over ouders die niet alleen hun kinderden het leven zuur maken maar zelfs jeugdzorg hinderen.

We weten allemaal dat sommige scheidingen niet soepel verlopen, inmiddels hebben we dat vechtscheiding genoemd. De dikke van Dale zal hem inmiddels wel opgenomen hebben. Dat stellen vechten om de auto of voor mijn part de tafels en de stoelen, is oplosbaar. Strijd om de kinderen is vele malen complexer. Jeugdzorg noemt een dergelijke scheiding ook een complexe scheiding.

Complexe Scheiding

Heel erg jammer dat ouders het niet eens kunnen worden over de verdeling van de zorg voor hun kinderen. Zij zullen inmiddels toch ook wel weten dat de echte slachtoffers hier de kinderen zelf zijn. Je moet onder een steen leven wil je dat niet meegekregen hebben. Dus deze ouders gaan de strijd aan met elkaar ondanks dat ze weten dat de kinderen hier de dupe van worden. Uiteindelijk loopt de strijd zo hoog op dat jeugdzorg ingeschakeld wordt in de hoop dat de kinderen een onafhankelijk deskundige krijgen die meehelpt om de ouders wakker te schudden.

Maar de strijd gaat voor alles, dus zetten we jeugdzorg buiten spel middels het indienen van klachten. De ambtelijke molen is weer een halfjaar druk met het afhandelen en dus vrijspel om de oorlog voort te zetten. Los van het feit dat dit veel belastinggeld kost is dit een drama voor de hulpverlener, je doet je best om te helpen en wordt vervolgens in de beklaagdenbank gezet. En de kinderen schieten hier helemaal niets mee op.

Niet complexe scheiding

Bestaat er eigenlijk zoiets als een normale of niet complexe scheiding? Ja gelukkig zijn de meeste scheidingen zo. Waarom gaat het dan meestal wel goed? Antwoord op deze vraag is niet te geven, we weten het niet.

In mijn praktijk als mediator kom ik allerlei soorten ouders tegen, iedereen zegt ook direct dat ze beste voor de kinderen willen. Dit geldt gelukkig ook voor de meesten. Er zijn ook ouders die zo gekrenkt zijn, zo boos, zo verdrietig dat ze zichzelf dwingen om de kinderen op de 2e plaats te zetten terwijl ze dit nauwelijks bewust doen. Het eigen idee en ook eigen belang wordt geprojecteerd als het beste voor de kinderen. Soms laat de andere ouder dit toe maar vaak wordt de andere ouder getriggerd om ook van koers te veranderen. Dit is het moment waarop ik als mediator alle zeilen bij moet zetten om het gedrag van de ouders zichtbaar te maken en de mogelijke gevolgen hiervan.

Beter voorkomen dan genezen

Natuurlijk is mediation geen garantie. Maar ik kan goed begrijpen dat ouders die zonder begeleiding gaan scheiden of alleen juridische begeleiding inschakelen, alle ouderschapsvragen zelf moeten oplossen. En laten we eerlijk zijn, geen enkele ouder heeft ooit een opleiding ouderschap gevolgd, dit doen we naar eer en geweten. Dit geldt ook voor ouderschap na de scheiding, een nieuwe vorm van ouderschap die weer even moet wennen en waar je weer moet leren. Dus ook een fase waarin je fouten gaat maken. Begrip hebben voor elkaar is essentieel hierin, steun elkaar als je een fout maakt in plaats van het maken van verwijten of erger.

In het NRC staat ook altijd een actuele cartoon van Kamagurka. Dit keer raakte deze cartoon mij enorm.