De eerste: straks zie ik mijn kinderen nooit meer. Snel gevolgd door: dat wordt op een houtje bijten. Beide zijn onjuist. Gelukkig maar!

Onlangs had ik op mijn spreekuur een man op bezoek. Het eerste wat hij zei: ‘Een aantal van mijn gescheiden collega’s zijn mannen. Ze draaien vaak overuren om maar rond te kunnen komen. Bovendien zien ze hun kinderen (daardoor) weinig. Moet ik dat straks ook?’

Ik stelde voor om eens te praten met zijn vrouw erbij; wat vond zij ervan? Tijdens deze gesprekken konden we de angst van de man aan haar voorleggen.

Ze had zelf daar ook over nagedacht. ‘Je bent een goede vader voor de kinderen,’ vond ze. Daarom wilde zij juist liever praten over co-ouderschap en bij elkaar in de buurt wonen. Iets waar zíj nogal mee in haar maag had gezeten. Zij kon het aantal uren op haar werk uitbreiden. Maar dan moest hij wel een vaste doordeweekse dag er voor de kinderen zijn. Die dat trouwens ook graag wilden, vertelde zij.

Ze spraken af dat hij alleen alimentatie voor de kinderen zou betalen (ze maakten meer financiële afspraken, die voor beiden goed te doen bleken).

Eigenlijk waren ze beiden opgelucht aan het eind van de scheiding. Er was niet gekeken naar wat ‘moest’ volgens de wet, maar wat mogelijk was en het beste in deze situatie. En daarin bleef genoeg over, voor iedereen.

Scheiden bij mannen leidt vaak tot 2 heel basale angsten.

Wil jij ook meer weten over goede begeleiding bij scheiden, neem dan contact op met Rob Buttner, mediator bij Eerlijk Scheiden Mail naar rob.buttner@eerlijk-scheiden.nl of bel rechtstreeks naar 072-7433631.